De tijd
De tijd speelt met mijn leven, het leek wel gisteren en tegelijkertijd zo lang geleden. Gisteren begon 2014 pas en nu staan we alweer aan de vooravond van 2015. Het was een veelbewogen jaar, veel gebeurd en veel meegemaakt.
Zoon is overstuur, intens verdrietig. Hoe kan het dat we de zomer hebben overgeslagen? En ook nog eens zijn verjaardag? Waarom is het dit jaar twee keer herfst? En als het jaar afgelopen is, wat dan? Is dan alles afgelopen? Hij is zo overstuur dat niets helpt. We vertellen over onze zomer waarin we zoveel bij ons eigen strandje hebben gespeeld en gezwommen. Praten over zijn verjaardag in de zomer, de vakantie, leuke momenten met de mensen om ons heen, praten over de seizoenen. We krijgen hem maar niet duidelijk dat de winter zowel in dit jaar als in het volgend jaar valt. De tijd speelt met zijn leven. Hij is ontroostbaar en even spelen wij met zijn tijd. Lekker in ons bed met de nintendo, beertje brengen, liedje zingen en voor hij het weet valt hij binnen de kortste tijd in slaap.
Een paar dagen later staat dochtertje te stampvoeten en is boos. Het is zo’n leuke dag en deze leuke dag was veel te kort gemaakt. En een dag lang speelt de tijd met haar leven.
Het gaat ze even te snel, en ik begrijp ze oh zo goed. De maand december waarin je van de ene feestelijkheid in de andere valt. De maand december waarin we al even in de regen, sneeuw en grauwheid zitten en waarin het lijkt alsof de zomer al jaren geleden heeft plaats gevonden. De maand december die zo met de tijd speelt omdat deze maand, zo vlak voor het nieuwe jaar, een maand van herinneringen en vooruit zien lijkt. Het valt niet mee om de dagen op een rijtje te houden.
December brengt ook mij terug in de tijd. Een jaar geleden waren we behoorlijk aan het modderen met onze Pien. Het ging op en af en na een vastentest bleek dat ze hypoglykemie heeft. Geen hevige aandoening, maar wel een mankement met voor het dagelijkse leven mogelijk grote gevolgen. Terugblikkend zien we een iel en fragiel meisje dat niet genoeg energie had om te groter te worden, zowel fysiek als lichamelijk zoals een driejarige behoort te doen. Geen energie om haar eigen zelf te zijn. Voor ons een reden om de knop qua eetgewoonten meer en meer radicaler om te gooien en nu koken we al een jaar vers, zonder pakjes en zakjes en zonder witmeel. En wat heeft het ons veel gebracht: Dit jaar zien we een vrolijke vierjarige die graag naar school gaat, die daar genoeg energie voor heeft. Die steeds vaker haar eigen persoontje met bijbehorende schoonheid laat zien door te groeien en te bloeien. Fysiek en mentaal. Vorig jaar wisten we nog niets van de waarde van voeding, dit jaar is ons heel veel duidelijk geworden.
December 2013 bracht ons ook het nieuws dat mijn vader ernstig ziek was. Een hartkwaal en hij ging onder het mes. Klinkt zo simpel, maar dat was het niet. Het eerste half jaar was het aanmodderen, maar nu lijkt alles zich eindelijk ten goede te keren. Op de fiets maakt hij de omgeving onveilig, hij begint de laatste maanden weer zichzelf te worden. Och, nog genoeg verbeterpunten, maar het geeft allemaal heel veel goede moed.
In dit jaar werd ik ook nog eens veertig. Hoewel deze niet in het rijtje van heftige gebeurtenissen lijkt te horen, telt het onbewust wel mee. Ik heb mijn verjaardag niet gevierd, dat doe ik al jaren niet meer waardoor ik gewoon fijn 36 ben en blijf. Het bevalt me wel. Maar ja, de verjaardagen gaan toch door, er is geen ontkomen aan. Het is niet dat ik er moeite mee heb veertig te zijn, het voelt alleen zo vreemd. Ik zie mezelf niet als een vrouw van veertig, maar toch ben ik nu blijkbaar definitief meisje-af. Ik word aangesproken met mevrouw en U en vraag me telkens af wie ze nou bedoelen. Veertig zijn bracht als vanzelf een soort van melancholie met zich mee. Levensvragen speelden heftiger door mijn hoofd dan ooit. Ach ja, ik hou van denken en mijmeren.
Door alle gebeurtenissen het laatste jaar heb ik geleerd vaak al mijn zegeningen te tellen, om lichtpuntjes te zoeken. Wat ben ik een bofkont dat ik ondanks wat we tegen kwamen nog zoveel te tellen had. En wat een bofkont ben ik dat het jaar ook zoveel moois heeft gebracht. Blijkbaar moest ik een jaar als deze meemaken om te herontdekken dat het geluk in vele kleine hoekjes zit. Hoekjes die de moeite waard zijn om eens in te duiken.
En vandaag neem ik afscheid van 2014 en ik wens iedereen ’n goed 2015, met vele hoekjes om eens in te duiken!