Historisch cool op FB

Ze hing lekker chil en uitgebreid in de stoel toen ze zei: “jullie zijn wel hele coole ouders hoor. Nou ja, niet echt historisch cool en ook niet echt vet cool. Ik bedoel maar, jullie gaan niet met ons parachutespringen of een reis naar Amerika maken. Maar we mogen wel altijd heel veel.” Met een glimlach hoorde ik haar aan en trok de laptop naar mij toe en ik begon te typen: “Jippie, wij zijn coole ouders, niet historisch cool en ook….” Met dezelfde vaart delete dat wat ik zojuist schreef en stond op om mijn lieve dochter de stevigste knuffel ooit te geven. Ik riep Hans en zei dat wij coole ouders zijn, niet historisch cool ofzo. En samen lieten wij onze glimlach groter worden bij het horen van onze dochter die nog even doorging met vertellen hoe blij ze met ons was.

Wat jammer dat ik dit moment zelf bijna verpestte door dit leuke bericht van onze dochter direct de lucht in te willen gooien. Ik laat graag mensen meegenieten van dat wat onze kinderen allemaal zeggen, ik laat ze graag een klein beetje meekijken in ons leven. De laatste tijd merk ik echter dat ik steeds vaker begin te typen op social media en het weer net zo snel delete. Het digitale leven wordt me wat teveel en te uitgebreid. Niet alleen mijn digitale leven, ook dat van anderen.

Ik loop het schoolplein af richting auto, een moeder loopt met mij op. “zo, jij hebt een leuke vakantie gehad!”. “Ja en jij bent nu eindelijk van die oorpijn af hè”. “Super dat je zoon zo goed kan skeeleren”. “He, heb je een nieuwe auto? Ach dat is waar ook, dat las ik al van de week!” En dat was het, we lachen nog wat naar elkaar en gaan ieder zijn eigen weg. Allebei hadden we tijd gehad voor een praatje, maar allebei wisten we voor dat moment al genoeg van elkaar. En ik liep verder met het idee dat dit een erg leuk gesprek had kunnen worden maar uiteindelijk geen gesprek was. We hadden een live facebook moment.

Met vier dames zitten wij gezellig op het terras. Zon, wijn en goede gesprekken. We halen herinneringen op en we maken nieuwe. Naast het wijnglas en tussen de nootjes horen we een pling en vier handen reiken over de tafel en pakken de mobiel die we bij binnenkomst midden op de tafel uitstalden. Vier dames checken hun mobiel, maar èèn heeft een appje. Nu we de mobieltjes toch in de handen hebben, checken we gelijk even facebook, checken we buienradar, twitter, instagram en gooien we er een stuk of wat appjes uit. Na een minuut of tien mobiel checken weten we niet meer waar het gesprek over ging en hebben we moeite de draad weer op te pakken. Van dit zeldzame avondje uit besteedde we zo’n drie keer over tien minuten aan onze mobiel in plaats van aan elkaar. Niet helemaal waar natuurlijk, het berichtje wat we op facebook plaatsten, de foto die we op instagram zette, die ging over ons.

De gesprekken veranderen, ze worden onderbroken door onze mobiel en ze zijn vaak een herhaling van. De noodzaak van het gesprek raakt een beetje verloren. Ik ben niet meer benieuwd hoe mijn vriendin haar vakantie was, want ik weet allang waar ze geweest is, dat ze elke ochtend de lekkerste broodjes bij de plaatselijke bakker haalde en dat ze heeft gebarbecued op het strand terwijl dat eigenlijk niet mocht. Ik vraag mij niet meer af wat iemand dit weekend gaat doen want dat wist ik een dag of twee geleden al en eerder dan zijzelf weet ik dat het een geslaagd weekend was want ik volg hun weekend op de voet. Net als 135 anderen feliciteer ik Mark met zijn verjaardag en wens ik hem nog een lang en prachtig leven toe met taart, cadeautjes en feestelijkheden. Wanneer ik Mark later op de dag tegenkom vergeet ik hem te feliciteren met een heuse klapzoen, ik denk er niet meer aan, want “Mark feliciteren” heb ik vanmorgen afgevinkt van mijn lijstje, ik deed dit immers via fb.

Ik ben op de hoogte van zoveel lief en leed van zoveel mensen dat ik vergeet welk lief en leed nou bij wie hoort. Dat zorgt er nog wel eens voor dat ik vreemd reageer op een verhaal van iemand omdat ik hier een anders verhaal aan vastknoop. Van zoveel weten wordt het bij mij nog wel eens een warboel. Maar erger nog, ondertussen neem ik alles als kennisgeving aan, het gaat allemaal op de grote hoop. Jammer, want ik ben van nature een nieuwsgierig en praatgraag mens, maar wanneer ik in een gesprek denk of zeg “ja, ik zag het op facebook” is het gesprek al weg. Wanneer ik zelf iets deel op fb, dan heb ik hetzelfde resultaat; dat wat ik graag live vertel wordt vaak beantwoord met “Ik las het al op fb” En hiermee ontneem ik mijzelf de kans op de mooie en verrassende gesprekken.

Ik pleit schuldig hoor: ik zet er ook nog wel eens te veel op, hoewel ik dat tegenwoordig met enige vertraging plaats om zo mijn verhaal nog te kunnen vertellen en beter te filteren wat ik er al dan niet op zet. Gesprekken met mij willen ook nog wel eens verzanden in een gezamenlijk gestaar naar een scherm, of erger: eenzijdig gestaar. Ik kijk en lees vaak op social media en ik spiek nog wel eens bij een ander om te zien wat hij of zij heeft meegemaakt. En wanneer ik iets heb geplaatst zit ik vastgeplakt aan de laptop en telefoon om direct te kunnen reageren op de reacties.

De onbereikbaarheid door die eeuwige bereikbaarheid van deze tijd. Het hoort erbij, ik ga het niet mijden maar heb als streven alle schermen minder bij en in de hand te hebben. Om gesprekken weer gesprekken te laten zijn zonder dat ik alles al gemeld heb op social media. Mijn telefoon blijft vaker in de tas zitten, ik ben dus af en toe ouderwets niet bereikbaar en moet je net als vroeger terugbellen of jij mij.

Ik deel heel graag dit filmpje met jullie. Het filmpje dat mij liet denken over mijn mobiel ge/mis-bruik.