Mislukkelingen en madeliefjes eten, filosofisch genieten!

Van mijn vader kreeg ik een kookboek: het filosofisch kookboek. Een grappig boek met recepten welke filosofisch benaderd zijn. Wat ik er vooral uit haal: geniet van jouw mislukkelingen. Ik moet zeggen dat ik de laatste week vreselijk genoten heb, met volle teugen.

Nog dezelfde dag liggen er twee mislukte cakes op het aanrecht. een uur later verwachtte ik mensen voor een vergadering en om ze nou een mislukte cake voor te schotelen waar ik zelf enorm van moest genieten? Gelukkig bood een buurvrouw hulp en bracht koek mee. Maar eerlijk gezegd: ik genoot niet bepaald van de mislukkelingen. Mijn kinderen nog wel, en Hans troostte mij: “ze zijn klef, maar de smaak valt best mee”. Maar hoe erg het ook mee viel: de mislukte -om van te genieten- cake met meevallende smaak was niet binnen een dag op, dus ik neem aan dat we met z’n allen vooral genoten van het idee, maar niet van de smaak. Lief van man en kinderen om de cake niet met volle vaart in de prullenbak uit te spugen.

De dagen daarna waren als een “bad hair day” van dagen lang… Je kent het wel, een week van haken en ogen, van vallen en opstaan en van te laat onder de douche wegspringen als je de kraan op douchestand zet, een glas laten vallen midden op je grote teen, tegen openstaande deuren oplopen. Waardoor je weet dat je beter een paar dagen in bed had kunnen blijven liggen.

De eerste dag was ik nog vol goede moed na het cake debacle. De bloemkoolschotel [zie recept in hoofdgerechten] was lekker, maar veel te veel werk. 2 uur in de keuken staan voor een schotel past nou eenmaal niet in het programma. En daarnaast hoorde ik geen vreugdekreten, zag ik geen verheugde blik op het gezicht van een ieder die een hap nam. Afgeserveerd dus, niet op smaak maar op bewerkelijkheid. Wanneer je het zelf wil proberen: hij is aan te raden en ik kom bij je eten!

Op vrijdag dacht ik genoeg kliekjes te hebben voor een complete maaltijd. Verkeerd gedacht. Het was duidelijk te weinig. Gelukkig hadden we nog een blik soep onder in de kast staan, dacht ik (alweer). Waarom ik dat niet zeker wist? Het staat er toch op? In dit geval dus niet: Afgelopen zomer gaven we een feest, gewoon voor de leuk, maar het viel samen met ons blikken bruiloft. Van vrienden kregen we een kratje vol blikken zonder etiket. Tot nu toe had ik goed gegokt met de inhoud van de diverse blikken. Dit was het laatste blik, met erwtensoep. Ik pakte mijn escape voor deze vrijdag uit de kast. Zo, probleem getackeld, dacht ik. -ik denk teveel!- Tot ik hem open maakte. De escape bleek een mispoes te zijn. De hond was blij, hij krijgt bij ons nooit vlees uit blik. Het avond eten was weinig, maar we zijn niet verhongerd. Iedereen mocht een extra bakje yoghurt en Hans ging later op de avond op strooptocht langs de kasten.

Eerlijk is eerlijk, we hebben ook nog lekker gegeten deze week, en met name bij de buren waar we het terras hebben geopend voor het lente/zomer seizoen. Even genieten; zonnetje in ons gezicht, de kinderen aan het spelen, hapje en een drankje en goede gesprekken. Natuurlijk ook over Chaos in de Pan. Buurvriend Jan is een enthousiast kritisch lezer van Chaos in de Pan en tevens grappenmaker.

Mocht diegene die mij als vriend heeft op facebook zich afvragen waarom ik lid ben van groepen zoals “Eetbare wilde planten” en “Paddenstoelen en slijmzammen” en waarom ik een pagina als “wilde kastanjes” leuk vind, dat komt door Jan. Best interessant om even met deze groepen mee te kijken hoor, maar we eten hier geen slijmzwammen en ook zeer weinig eetbare wilde planten. Ieder zijn smaak, maar wij hebben ons nog niet kunnen vinden in de voedzame dingen die tussen onze terras tegels groeien.

Nee, dit komt niet uit eigen interesse, Jan is zo aardig mij op dit soort groepen te attenderen en mij indien mogelijk lid te maken en andersom kom ik ook nog wel eens een groep tegen die mijn interessant lijkt voor Jan.

Jan is namelijk erg benieuwd wanneer wij aan de brandnetels en paardenbloemenbladeren beginnen. Vraagt zich af hoe wij de biologische kastanjes bereiden en hoe wij onze berkensap drinken. Ja natuurlijk! Sinds ons nieuwe eten, eten wij brandnetels, paardenbloembladeren en stamppot van hondsdraf. Binnenkort scheer ik mijn oksels niet meer, zingen we tussen de middag zalige liederen tussen de madeliefjes en maak ik bloemenkransen voor in ons haar terwijl Hans druk bezig is met sokken voor de winter te breien.

Maar alle gekheid op een stokje. Er was één klein bloempje tussen het onkruid op de eetbare wilde planten pagina dat mijn aandacht trok: het madeliefje. Mijn hele leven wordt ik omringd door madeliefjes. Bloemenkransen maken, madeliefjes tekenen, madeliefjes plukken voor mijn moeder. Een lief bloempje! Het bloemetje kan je blijkbaar eten en zitten vol magnesium. Niets mis met een beetje extra magnesium. Dus ben ik de tuin in gelopen, heb ik een bloempje geplukt en opgegeten. Ik moet zeggen, het was niet zo vies als ik dacht, ook niet zo overheerlijk als ik had gelezen op FB. Het smaakt gewoon naar madeliefjes. Maar ik vind het wel leuk te (her-)ontekken dat de natuur meer te bieden heeft dan dat de gemiddelde mens weet.

Terug naar het terras aan het water. Er werd wat gepraat, en werd wat gejend. Hans zou voor zijn gezondheid hoognodig aan de fastfood moeten. Plotseling hoor ik lawaai bij de kinderen ga polshoogte nemen, en loop terug door het gras. En wat groeit er in het gras? Juist ja: madeliefjes. Ik pluk een handvol, loop weer terug op tafel en leg de madeliefjes op een schaaltje. “Leuk, decoratie” zie ik de anderen denken. “Gaat ze weer een bloemenketting maken” zie ik Hans denken. En oh wat leuk, die verbazing op de gezichten wanneer ik een madeliefje oppak en opeet! Hans en Linda zijn stoer, die eten even later mee! Jan, die blijft nog een poosje vol afschuw naar ons en ons smakelijke hapje kijken. Hoe wij ook aandringen, hij wil niet mee eten…

Maar Jan is vooral bang voor onze zomerse barbecues. En dat kan ik mij voorstellen! In de zomer gaat de skottelbraai vaak aan, meestal blijft hij eenmaal uit de schuur gewoon buiten staan. Met de hele warme zomer afgelopen jaar hebben wij veel gebruik gemaakt van de Skottelbraai. Ik moet er niet aan denken om in de hitte in een warme keuken te staan. Pannenkoeken, een-pans gerechten, macaroni, pasta, wij gebruiken hem niet alleen om te barbecueën. Nu met deze opmerking in mijn achterhoofd en het voorjaar en de zomer in het verschiet, besef ik dat ik er verstandig aan doe om daar nu vast over na te denken. Voordat we nog meer van die onvoorbereide carnavals- en verjaardags-acties hebben.

In eerste instantie kom ik er nog niet zo goed uit. We houden van vlees en wraps, van saus, van stokbrood met smeersels en van ijs als toetje. Veel witmeel, veel zoet, veel te veel van het goede. En dan ineens is het gewoon heel erg duidelijk. De vriezer is bijna leeggegeten, er is ruimte zat om van alles op voorraad te leggen. Speciaal voor Jan zal ik brandnetelsoep en brandnetelstamppot op voorraad houden. Speciaal voor ons maak ik de komende tijd vast pizzabodems en ga ik mij verdiepen in het zelf maken van salades en het marineren van vlees. Ik vraag de bakker of het mogelijk is afbak spelt stokbrood voor ons te bakken die ik in de vriezer kan bewaren. En ik ga op zoek naar een lekker recept voor wrapvulling die niet uit een zakje komt. Ook heb ik een recept gevonden voor spelt-wraps.

Ik maak voor deze zomer een barbecue plan en tegelijkertijd denk ik na over het avond eten. De stamppot tijd is toch wel definitief voorbij zag ik bij de laatste keer boerenkool kopen. Zomerse gerechten dus! Wanneer ik mijn plannen klaar heb zal ik ze eerlijk met jullie delen.