Nieuw jaar!
Het jaar 2014 is alweer een paar dagen onderweg. We hebben de feestdagen achter de rug en die waren leuk, met wolk. Maarrrrr…. Hoewel mijn voornemens goed waren liep het met eten wel weer in de soep. De dag voor kerst heeft Hans ineens plannen, en roept dat ik nu maar even snel boodschappen moet doen. Op weg naar de winkel bedenk ik snel de boodschappen. Zonder voorbereiding lijk ik echter alle gezonde gedachten te zijn vergeten. Ik denk alleen maar: snel, boodschappen doen, voor twee dagen en lekker. Ik race door de winkel, gooi van alles in de kar wat lekker is, bedenk nog snel wat we gaan eten. Gelukkig, eerste kerstdag bij een schone zuster, hoef ik niet over na te denken. Hans heeft de kinderen een kerstontbijt beloofd. Dus ik begin met afbakbrood, bruin natuurlijk. Mijn ideeën over gezond eten raken wel wat ingebakken, dus ik kies van het afbakbrood de betere variant (of het veel beter is betwijfel ik). Ik ren verder door de winkel, grijp links en rechts en kom in vliegende vaart bij de kassa aan. (En nu had ik willen schrijven: dat ik met gierende winkelwagenbanden door de bocht slip, dat de schappen achter mij leeg vallen door de grote snelheid die ik maak. En dat ik met al mijn kracht en met grote handigheid op het nippertje een groots winkelwagenbotsing bij de kassa voorkom… Leek mij wel grappig, maar ja, ik mag niet liegen he)
De boodschappen op de band leggend voel ik mijn voorhoofd rimpelen, wat gaat er hier niet goed?? Maar ik zit nog in de flow en gooi alles als een dolle op de band. Afrekenen, inpakken en wegwezen! Al inpakkend snap ik de reden van de diepe frons. Ik heb geloof ik, wel heel veel gepakt wat lekker is, al zit er af en toe een gezonde variant van lekker tussen. En er is geen tijd meer om het een en ander terug te leggen. Het is zoveel dat ik hoop dat er buiten een dakloze staat zijn krantje te verkopen zodat ik een aantal pakken koek kan weggeven zodat ik ook nog een goed gevoel over houd aan de pakken koek. Er staat altijd wel iemand, maar vandaag dus niet… Gelukkig spreek ik een uur later Linda, ze zegt dat ze helemaal niets meer in huis heeft, alleen nog wat restjes koek. Ik ga op de koffie een neem mee: Koek! En chocolade.
Maar de voorraad blijft de voorraad en het grootste gedeelte gooi ik boven in de kast. Daar waar de kinderen niets zien, en waar Hans zijn avond snack vandaan haalt. Goed, Hans wordt er niet gezonder en slanker van (mijn dankbaar het-is-te-zoet-en-te-ongezond-prullenbak-man, die mij elke keer van mijn aankoop uitspatting afhelpt, en dat zonder te mopperen natuurlijk!) De rest verspreiden we over de komende twee weken. En ik ontdek dat er ten alle tijden en overal veel lekkers wordt aangeboden. Dat je niets zelf in huis hoeft te halen om toch veel te snoepen. Het lijkt mij een onmogelijke opgave om daar een middenweg in te vinden. Gelukkig heb ik een jaar de tijd om te kijken hoe wij volgend jaar met de Decembermaand om gaan.
Op 30 december horen wij dat mijn vader ziek is. Erg ziek, hoe ziek weten we waarschijnlijk over twee weken als hij een afspraak heeft met de cardioloog. Mijn vader is emotioneel en dat doet mij veel, heel veel. Niet alleen zie ik zijn verdriet, maar mijn grote sterke vader laat een bijzonder stuk van zichzelf zien. De diepe emotie, en ik word er ondanks het nare bericht warm van. Alle gedachten die je in je leven hebt over de sterfelijkheid van je ouders hopen zich op en worden binnen een paar dagen uitgedacht. Er is nog weinig duidelijkheid over de verwachtingen, maar in gedachte zie ik alle scenario’s voorbij komen. Samen met mijn familie wordt er gelachen en gehuild. Zo zijn wij, op de emotionele momenten komt de humor bovendrijven en lachen we om het hardst om de meest bizarre grappen. Met name om de grappen die lichtelijk zwartgallig zijn en zinnen die als een rode draad door ons leven lopen.
As e t niet an t harte had ehad, dan hat e et niet an het hart ehad (Als hij het niet aan het hart had gehad, dan hat hij het niet aan het hard gehad, een liedje van vroeger)
En ik merk dat het op emotionele momenten moeilijk is om te schipperen tussen gezond en minder gezond. Ik zal dan maar direct bekennen dat ikzelf een emotie-eter `light´ ben. Pien drukt ons wel met de neus op de feiten. We moeten te vaak rechttrekken wat mis ging. Dus de knop gaat aan het einde van de vakantie redelijk resoluut om.