ongelabeld ingevroren
We hebben tranen gelachen, onnozel gedaan en tenslotte tevreden het licht uit gedaan. Drie hele leuke weken lang ben ik weg geweest, nou ja, het voelde als drie weken. Uiteindelijk waren het maar drie dagen. Zoveel meegemaakt, zoveel beleefd op topsnelheid. Vier dagen lang vierden we carnaval, eerst in Nederland, rustig aan met optocht nummer 1. De dag daarop een thuiswedstrijd in het dorp waar we opgroeiden en vele bekenden tegen kwamen. Uitgevierd in Nederland pakten wij het vliegtuig naar Italië om daar verder te gaan.
Italiaans carnaval vieren. Het verkleden en een optocht, nou ja, in de basis was het vergelijkbaar, behalve dan dat de optocht maar vijf wagens lang was en gewoon een paar keer op en neer ging in het dorp over een 2km lange route. Nadat ik mijn ogen had uitgekeken stortte wij ons in het Italiaanse feestgedruis, aan de kant staan is ook maar saai. We dansten achter de discowagen aan naar boven en achter de stier aan naar beneden. En ik ondervond dat Italianen een goed feestje kunnen bouwen! Daarbij vergeleken is de optocht bij ons maar saai. Op de veluwe dan, naar het schijnt kunnen ze in Limburg ook goed feesten maar daar ben ik nog nooit bij geweest. Waarom dan niet naar Limburg maar helemaal naar Italië? Ach, het is nogal onfatsoenlijk om een uitnodiging af te slaan. Niet dat ik er ook maar een seconde over heb nagedacht om deze af te slaan: ik was uitgenodigd door vriendin Bionda om het Italiaanse carnaval mee te vieren.
We besloten het feest weekend met een tourtje Rome in twee uur. We kochten van een zeer opdringerige verkoper een selfiestick. We hadden flink afgedongen, het was beslist geen rib uit ons lijf, maar toch loop ik in de Action met de ogen dicht langs de selfiesticks en kijk niet naar het prijskaartje daar. Niet dat het wat uitmaakt: we hadden voor het honderdvoudige en waarschijnlijk onvoorstelbaar veel meer schik met de selfiestick. Met de metro vlogen we ondergronds door Rome, van Rooms bezienswaardigheid naar Rooms highlight om snel een selfie te maken en vervolgens verder te gaan naar de volgende. Het Colosseum, de Trevi fontein, de St. Pietersbasiliek de Spaanse trappen, het parlementsgebouw en nog een paar nader te bepalen bezienswaardigheden, ze zijn echt schitterend. Echt goed bekeken hebben we ze niet, maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
De Spaanse trappen en de fontein, wij zagen ze nog in alle pracht en praal, slechts een paar uur voordat ongelooflijke onbenullen uit Nederland ongelooflijk stampij maakten en vernielingen aanbrachten. Gelukkig zaten wij er niet midden in en zat ik op dat moment al weer lang en breed in het vliegtuig naar huis.
Het was een geweldige week, maar voordat ik weg kon moest er thuis nog wel wat afgepraat worden met de kinderen. Vooral Luus had er moeite mee dat haar moeder helemaal alleen op pad ging en hen moederziel alleen achter liet. Natuurlijk zou ik gaan, maar liever op een fijne manier en dus maakten Hans en ik het leuk: “Een paar dagen helemaal alleen met papa zonder zeurende moeder op de achtergrond, hoe leuk is dat? “Zo vaak gebeurt dat niet, het wordt vast heel leuk!” Voor Luus was het een schrale troost, maar Gijs zit anders in elkaar: “Ja! Van mij mag je wel vaker weggaan hoor!”.
Na de belofte dat ik ze zou wakker maken wanneer ik thuis kwam, Gijs mocht ik lekker laten slapen want dat gedoe…, legde ook Luus zich erbij neer. En ze begonnen zich erop te verheugen. Er werden plannen gesmeed en ik hoorde gefluister over patat, pizza en pannenkoeken. Ik hoorde het aan en stak er alvast een klein stokje voor. Ik maakte alvast een voorraad eten voor in de vriezer zodat er thuis goed gegeten kon worden. Saai, maar veel beter voor Pien. De de ervaring leert dat de kwaliteit van eten tijdens het carnavalsweekend niet bijster hoog ligt. De dagen daarna is het raadzaam om fatsoenlijk te eten, en dat kon bij deze dan ook.
Aldus kookte Hans uit de vriezer en wij leerden ons lesje. De eerste dag ging het van een leien dakje, boerenkool met worst en toebehoren. Dag twee werd het al verrassender, hij had geen idee wat hij uit de vriezer had gehaald. Hij zette een foto van het gerecht in een Whats App groep: “Wie het raadt heeft prijs” Chilli Con Carne dus. Dat waren de twee maaltijden waar ik over nagedacht had, maar niet over had gecommuniceerd. Ik had verwacht dat ze op die laatste dag patat of anders gingen halen. Maar nee hoor, ik had buiten de waard gerekend, er kwam nog wat uit de vriezer. Hans en de kinderen kunnen sinds vorige week uit eigen ervaring zeggen dat hutspot met tomatensaus niet echt lekker is. Oplossingsgericht als Hans is gooide hij brood op tafel, de kinderen aten brood gedoopt in tomatensaus. En oplossingsgericht als ik ben, zal ik de volgende keer alles labelen….. hopen we dan maar.