Schone foto
Of ik wil schrijven voor het dorpsmagazine. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Natuurlijk! Een item op basis van “het recept van”. Het leuke was: daar hoort een fotoshoot bij. Nou ja, achteraf vond ik het toch wel erg leuk maar voor die tijd was ik niet denderend enthousiast. Schreef ik de vorige keer nog dat ik geen allergie heb, nu moet ik bekennen dat dat niet helemaal waar is. Ik ben ontzettend allergisch voor foto’s. Zo af en toe ga ik expres op de foto omdat het anders later voor de kinderen lijkt alsof ik er nooit bij was, maar daar blijft het dan ook wel bij. Zelf ben ik geen fan van mijzelf op een foto, het lukt me maar niet om er leuk bij te kijken.
Maar nu moest ik dus echt op de foto, officieel mijn beste gezicht opzetten zodat ik er mooi op sta straks voor het oog van het hele dorp. Ik maak me wel een beetje zorgen om mijn gezicht en oefen wat voor de spiegel. Dat brengt mij alleen maar in een lachstuip, dus ik stop ermee en besluit te vertrouwen op de vaardigheden van de fotografe. Fotogeniek zijn kan je nou eenmaal niet aanleren, zeker niet op kort termijn. Ons huis echter is ook niet bepaald fotogeniek om 8:30 ’s morgens na het ontbijt, tassen pakken en kinderen naar school brengen. Daar kan ik gelukkig wel wat aan doen. Over twee uur staat ze op de stoep, dus haast is geboden.
Ik ren en vlieg door het huis om het een en ander op te ruimen en schoon te maken. Omdat we voornamelijk in de keuken zullen zijn concentreer ik mij daarop en op de kamer waar je vanuit de keuken inkijkt. Maar stel je voor dat ze naar het toilet moet. Goed, die eerst maar opruimen en schoonmaken. Opruimen, dat betekend dat ik eerst alle blote vrouwen in onze douche in een mandje gooi en onder de kast schuif. Blote vrouwen? Ja, wel een stuk of zes en één blote man ook nog. Ze liggen in de meest onmogelijke en schaamteloze posities en hoewel ze kleren genoeg hebben liggen ze meestal bloot. Die barbies van tegenwoordig ook.
En dan de rest. Ik ben op tempo en ik vlieg erdoor. Handig als er iemand op visite komt, dan heb ik de gang erin. Wanneer ik tijd genoeg heb dan zink ik nog wel eens op de grond of stoel met een hand vol foto’s of een boek en neem ik vaak pauze, want ik heb immers tijd genoeg. Wanneer er wat tijdsdruk achter zit ben ik veel efficiënter. Zo nu ook, ik veeg al het speelgoed bij elkaar en leg het in de kast. De deur duw ik stevig dicht, zodat er geen auto’s, klei en ander speelgoed uit kan vallen. Met vuilniszak en wasmand binnen handbereik ruim ik de rest op.
Na het stoffen, stofzuigen en dweilen ga ik in op de details. Alles wat niet op de foto hoeft ruim ik weg. Tenminste, wat mij betreft hoeven speelgoed en knutsels in de vensterbank niet op de foto net als allesreiniger op het aanrecht en de mand met tijdschriften en tekeningen. En vanaf hier ik ga over op de finishing touch. De geur: Met waspoeder in de stofzuiger zuig je je huis schoon en geurig, een bakje allesreiniger geeft een fris en fruitig schone accosiatie. Vers gezette koffie en appel met kaneel in de oven geeft een warm en welkom gevoel. De appel kan je daarna lekker opeten. Nadeel wel is dat je kans hebt op chagrijnige visite die teleurgesteld is omdat ze geen warme appeltaart bij de heerlijk geurende koffie krijgen. Ik neem het risico en kies voor verse koffie en appel met kaneel in de oven.
Redelijk op tijd is alles spik en span en zit ik al lezend, quasi nonchelant alsof ik altijd zo’n net huis heb, op fotografe Jikke te wachten. Ondertussen roer ik af en toe even door de pap. Voor het item moet ik pap koken. Omdat er maar kort tijd is voor de foto’s ben ik alvast begonnen met pap nummer 1. Zo kunnen er foto’s gemaakt worden van de pap die klaar is en foto’s terwijl ik pap nummer twee bereid. Zittend in ons schone en heerlijk ruikend huis ruik ik ineens een sterk verbrandde geur die alle heerlijke geuren overheerst. Ik haast mij naar de pap en ontdek dat ik het fornuis op 9 had gezet in plaats van op 2, nadat de plaat in driftige schoonmaakwoede uit was gegaan. Daar ging mijn geurend huis over in een stinkend huis. Hardnekkig stinkend. Daar helpt geen stofzuiger, geen appel met kaneel en geen bakje met allesreiniger op het aanrecht meer aan.
Het is nog behoorlijk kil buiten maar toch gooide deuren en ramen wijd open om de geur te verdrijven. Fotografe Jikke houdt van de kou haar jas aan en kan er gelukkig wel om lachen. Ik vind het minder grappig en lach mee als een boerin met kiespijn. Lachend sta je nou eenmaal leuker op de foto dan met een gezicht alsof je iets smerigs ruikt. Gelukkig zijn foto’s niet om aan te ruiken.