Smakelijke vrijheden en kroegkrabbels

bloem 2

Door onze zoektocht naar eten, door Dingez, door het vaker en langer in de keuken staan en door Chaos in de pan heb ik het ineens veel drukker dan dat ik het in tijden heb gehad. Het is een hele leuke extra drukte waar ik blij van word, maar het betekend wel meer prioriteiten stellen. Natuurlijk de leuke dingen voorop: met de kinderen wat leuks doen, schrijven en tekenen, een website maken, kookboeken lezen of internet afstruinen naar lekkere recepten. En ergens achteraan dat lijstje bungelt prioriteit: huishouden. De basis hou ik aardig bij voor mijn doen, maar als Gijs bij de sokkenmand zit sokken uit te zoeken en naar beneden roept wanneer ik nou eens eindelijk de sokken ga uitzoeken, weet ik dat ik prioriteit huishouden toch maar even naar boven moet schuiven. Zo zit ik ’s avonds om 20:00 een mand met sokken uit te zoeken en ben ik vanavond vol goede voornemens om de administratie en de belastingaangifte te doen. Jeuh! Dit wordt een dolle avond. Ik heb zo geen zin….

Zin of geen zin, het moet gebeuren. Vanavond ga ik hard aan de slag om administratief behoorlijk wat punten op de i te zetten. Ik zit er altijd tegen aan te hikken en als ik het dan klaar ben, ben ik opgelucht. Ik kijk nu al uit naar dat opgeluchte moment. Vanavond maar eens geen blog schrijven, maar aan het werk. Of stiekem toch een beetje een blog schrijven. Ach, ik ben nu toch bezig. En Hans is aan het biljarten, ik heb nog uren de tijd. Ik ben benieuwd of hij al aan de chips zit.

Hans is een fijne vent, hij klaagt nooit, of tenminste niet snel. Zo had hij vorige week een zakje chips gegeten in de kroeg: de pizza was heerlijk, maar het was niet zo veel. Vanavond hadden we pasta, de pasta was veel maar niet heerlijk. Met lange tanden at hij netjes zijn bord leeg, en als je je bord leeg eet mag je twee bakjes yoghurt na het eten. Hij mocht er van mij wel vijf! Hans houdt namelijk niet van pasta, en toch eten we elke week pasta. De kinderen zijn er dol op, en ik krijg zo veel groenten bij ze naar binnen. Voor een kokende moeder is niets leukers dan koken voor kinderen die graag eten, nog leuker als je man dan ook graag eet. Vorige week met de pasta moesten we Gijs laten stoppen met eten bij bord 4, geen grote borden vol, maar hij at wel enigszins overdreven veel. Hans daarentegen: die zal nu wel aan de chips zitten.

Ik merk onderhand dat ik steeds meer thuis raak in onze nieuwe eetgewoonten. Ik merk het aan het gemak waarmee ik nu voor een paar dagen kan bedenken wat we eten. Ik stop nooit meer bij de potjes en de zakjes in de winkel. Onze glaskrat zit vol met glas wat naar de glasbak moet, maar Hak heeft geen aandeel in dit krat. We houden ruimte over in de grijze container omdat we veel minder voorverpakt kopen en we hebben ook meer ruimte in de vriezer bij gebrek aan kant en klaar diepvriesspul, patat en pizza. Maar ik merk het vooral aan mijn smakelijke vrijheden. Ja smakelijke vrijheden, ik kan ze toch moeilijk dichterlijke vrijheden noemen als het om eten gaan. Het zijn bepaald geen poëtische gerechten die ik serveer. Ik denk namelijk dat ik veel gerechten zo onderhand wel uit mijn hoofd weet, maar eenmaal op tafel ontdek ik nog wel eens dat ik het toch niet zo heel goed weet. Kerrie in plaats van nootmuskaat kan nog wel eens een hele andere smaaksensatie geven. Voor mij niet zo erg, ik brei elk gerecht weer recht met kaas, geitenkaas of zure room. Klodder zure room erover en ik vind het alweer lekker. Voor de kinderen werkt het soms hetzelfde en soms helemaal niet. In het laatste geval maak ik mij ook niet zo druk: de helft van de tijd lusten ze de groente echt niet en zijn ze vreselijk allergisch voor allerlei groentesoorten. “Mam, moet je hoesten als je allergisch bent voor bloemkool? Kuch, uch, uch ik denk dat ik allergisch ben..” Voor Hans werkt het niet om zijn eten te camoufleren met kaas. Hij probeert het wel eens met mosterd, maar daar wordt het volgens mij niet altijd beter van. Appelmoes zou nog wel kunnen werken als we dat in huis hadden. Maar hij klaagt niet. Niet direct tenminste.

Nee, Hans klaagt niet, hij is ook niet altijd even enthousiast, maar klagen zit er niet bij. Het zijn meer de opmerkingen die het doen. Zo had ik vorige week tijdens biljarten een kroegkrabbel gemaakt: een tekening op de achterkant van een bierviltje. Goed gelukt vond ik zelf, dus voor het eerst nam ik een kroegkrabbel mee naar huis. Echt voor het eerst, Hans kent deze hobby, tekenen in de kroeg op de achterkant van een bierviltje, niet van mij. Nou ja, het is nou ook niet bepaald een hobby die je op je CV zet toch? Een paar dagen later stond het huis echt op de kop, de kinderen hadden wel heel hard gespeeld en alles uit de kast gehaald. En ook buiten kon je je benen wel breken over losliggend speelgoed. Ik was aan het koken, ‘chaos in de pan’ had ik misschien beter “chaos in de keuken” kunnen noemen. Hans komt thuis, overziet de chaos, ziet de kroegkrabbel liggen en mompelt: “huh, lekkere nuttige bezigheid”. Ik schoot in de lach, maar wist wel dat het onderhand eens tijd wordt om orde op zaken te stellen. Dus ik ga aan de belastingaangifte, de administratie en oh ja, ik ga ook nog onze vakantie boeken vanavond. En ik schrijf dus geen blog, tenminste…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *