Sta eens stil

haastTwintig jaar was ik toen ik met Hans ging samenwonen. In een huis waar voor ons erg kleurrijke mensen woonden die het nogal bont hadden gemaakt. Er moest stevig geklust worden, we verfden het roze van de deuren, haalden het groen van de vloeren en stoomden de bloemen van de muren.

Nog tijdens de klusweken gooiden wij een matras op de grond en gingen wij hokken. Wat een leuke tijd waarin wij elkaar snel nog beter leerden kennen. Waar het eerst vooral lang leve de lol was, werd het snel “lang leve de lol, maar we moeten ook nog onze kleren wassen, eten koken, opruimen en poetsen”. Waar Hans niet zo’n handige klusser was als hij zelf hoopte, was ik minder huishoudelijk als hij hoopte. Nauwelijks de pubertijd ontgroeid hield ik nog even vast aan mijn opstandigheid. En dus maakte ik stampij over de meest onbenullige zaken. Hoezo poetsen en eten koken als ik eens vrij was? Ik had toch een vrije dag? Hoezo zijn sokken opruimen, en het dopje op de tandpasta draaien omdat hij het vergat? Ik haalde hem er aan zijn haren bij. Tot Hans mij haarfijn uitlegde dat ruzie maken over het dopje van de tandpasta echt veel en veel meer tijd, energie en sfeer koste dan even snel het dopje erop draaien. Er viel een kwartje, meerdere zelfs en ik draaide het dopje erop of steeds vaker gewoon niet. Zo maakte ik mij steeds minder vaak druk om de kleine dingen en samen konden wij heerlijk laconiek doen over onbelangrijke zaken. Pick your fight! Laat de onbelangrijke dingen van je afglijden en maak je niet druk. Het werkte goed voor ons. We hoorden en horen vaak terug dat wij zo relaxed zijn, zo lijkt het misschien, maar is dat nog wel zo?

Met de komst van de kinderen stapte ik namelijk toch weer met open ogen in die aloude valkuil. De eerste jaren niet, maar de laatste jaren vond ik mijzelf steeds vaker terug in de haast-modus. Snel, kleren aan! Opschieten! Kom nou we moeten gaan! Ik ga weer want ik moet naar de volgende afspraak! Rennen door de winkel boodschappen doen, nors en chagrijnig afrekenen omdat het weer zo erg lang duurde aan de kassa! Rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan! Steeds vaker betrapte ik mijzelf erop dat hoe meer haast ik maakte hoe meer ik me druk kon maken om zeer veel onbenullige zaken. Dingen als: dopjes die niet op de tandpasta zaten, afspraken die niet doorgaan, in de file staan, mensen die ergens wel de tijd en aandacht voor namen, wachten op anderen, kinderen die niet snel genoeg naar mijn zin in de auto stapten. Eerlijk gezegd aan veel dingen die niet naar mijn zin gingen, waar ik weinig tot geen invloed op had en wat er eigenlijk niet toe deed. En stiekem maakte ik mij ook weer druk om deze houding van mij waar ik niet bepaald op zit te wachten.

Het mooie is, wanneer je je ergens bewust van wordt komt er nog wel eens een goede impuls vanuit onverwachte hoek, je hoeft alleen maar je ogen te openen: Een poos terug kreeg ik de tip om eens te kijken op de website van Katja Linders uit Nijmegen. Katja en Nijmegen, deze combinatie maakte mij nieuwsgierig. In de begintijd van ons samenwonen zat ik in Nijmegen op school en zat in de klas met Katja uit Nijmegen. Ik bezocht haar website en dook het foto album in. Ja, dit was mijn oud-klasgenoot. Uit nieuwsgierigheid volgde ik haar het laatste jaar en haar boodschap interesseerde mij, uiteraard. Ze wordt de koningin van de Stilte genoemd en gooit boodschappen de wereld in met betrekking tot stilstaan, om je heen kijken en ontdekken wat je nou echt wilt. Toen ik eind november een bericht zag waarin men werd uitgenodigd om mee te doen met de week van de stilte, besloot ik mij in te schrijven. Uit nieuwsgierigheid, niet beseffend dat het mij wel eens heel veel zou kunnen brengen. In stilte weliswaar: ik bedenk met net dat ik het hier nog niet eens met Hans over gehad heb.

Elke dag een mail met korte opdrachten, het kost je weinig tijd, wel veel denkwerk. En laat ik nou van denkwerk houden! Het duurde maar een week, maar het heeft nu al het een en ander aan verandering gebracht. Wachten voor een stoplicht beleef ik anders: ik zie het als een extra momentje van rust, voor mijzelf of ik leun achterover en luister naar het gekwebbel van de kinderen op de achterbank. Afspraken die niet doorgaan? Mooi, dat betekend extra tijd, hoewel het jammer is dat iets niet doorgaat, betekend het niet meer dat ik het dan minder leuk heb. Meestal ga ik in die tijd zitten tekenen of schrijven. Een overvolle agenda dun ik uit, en ik werk er hard aan ruimer te plannen. Ik oefen in de rust, en voel wat van die rust wederkeren. Dat de kinderen vakantie hebben werkt daar goed aan mee, maar ik herken het ook eerder wanneer ik onzinnig gehaast of gestrest ben. En als ik dan toch een voornemen moet hebben voor het nieuwe jaar dan vind ik dit wel een zeer goed voornemen.

De “sta eens stil” week was bijzonder, maar het meest confronterend vond ik het moment dat ik de volgende quote las: “Mensen die haast hebben gaan niet sneller, ze kijken alleen moeilijker… ” En die quote bracht mij meer dan enig anti-rimpel creme mij ooit kan brengen. Ik kijk minder moeilijk, ook als ik af en toe toch haast heb………

Wil je ook eens stil staan en om je heen kijken? Inspiratie vindt je op www.staeensstilenkijkomjeheen.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *