Stiekeme spruiten

Bij koken hoort ook boodschappen doen. Zoals eerder vermeld: daar ben ik dus niet zo goed in.

Gedoe met boodschappenlijstjes:. Ik schrijf iets op een lijstje en vergeet dat artikel dan direct weer, ik heb het immers al opgeschreven. Vervolgens vergeet ik het lijstje en dus ook dat artikel. Dus kan het gebeuren dat ik naar de winkel ga voor koffiemelk en terugkom met alles behalve koffiemelk. Geloof mij, ik heb het echt geprobeerd om met lijstjes te werken en heb gefaald. Niets voor mij, ik heb een ander systeem: Ik sla het boodschappenlijstje op in mijn interne systeem, vervolgens loop ik een vaste route in de winkel en scan de schappen om te zien of er iets is wat we nodig hebben. Over het algemeen kom ik daar prima mee weg. Zo niet, dan komt het op mijn eigen creativiteit aan en op de inhoud van de vriezer, om toch elke dag weer wat fatsoenlijks en lekkers op tafel te krijgen. 

Boodschappen doen met drie kinderen aan en in de kar is ingewikkelder, dan is het boodschappen doen gedoemd te mislukken. Mijn interne boodschappenlijst raakt verloren tussen alle artikelen die de aandacht van mijn kinderen vragen. De kinderen zijn de beroerdste niet, en delen hun mening over al die interessante dingen heel graag met mij. En zo wordt mijn boodschappenlijst een onoverzichtelijke mix van nodig en niet nodig. Thuis ontdek ik meestal dat ik rechtsomkeert kan maken naar de winkel voor de vele vergeten boodschappen. Samen met de kinderen boodschappen doen doe ik liever niet. Dus maken wij in vakanties de voorraden op.

Zo kon het gebeuren dat ik aan het einde van de herfstvakantie gewoonweg niets meer in huis had. Nou ja niets, ergens achter in de vriezer zwierf nog een zak spruiten met houdbaarheidsdatum nov 2014. Mooi, ik had toch wat in huis. Maar wel een problematisch iets. Ik hou niet van spruiten en vind het bij uitstek een groente waar niemand van houdt. Ook Hans is er niet dol op. Dus als de kinderen vragen wat we gaan eten en wij vermoeden dat ze patat willen, roepen wij steevast “spruiten”. Wanneer ze zeuren, dreinen en dralen tijdens het eten dreigen we met spruiten. Wanneer we onderweg zijn naar een speeltuin, en de kinderen vragen waar we naar toe gaan, roepen wij: “naar de spruitenboerderij, daar hebben ze lekker spruitentaart, spruitenlollies en spruitenijs. En oh ja: nog spruitenpatat ook nog!!” Onze kinderen houden vanzelfsprekend ook niet van spruiten…..

Maar ja, ik had echt alleen maar spruiten en ik had geen zin en tijd meer om naar de winkel te gaan. En ook die spruiten moesten een keer op. Eerst maar eens het internet op: webchef.nl, een handige website met zoekfunctie. Ik typte spruiten in en kreeg een hele rij recepten op het scherm. Even zoeken en ik had beet: een spruitenstamppot. Als ik goed prakte was er vast geen spruit meer te zien. Er moest kerrie bij in. Probleem nummer twee: Hans houdt echt niet van kerrie.

Aan tafel!! En de vraag volgde: “wat eten we vandaag?” Ik durfde echt geen “spruiten” te zeggen, dus maakte ik het spannend: “een stamppot met geheime ingrediënten, en jullie mogen raden welke”. Aardappelen, ui en spek waren snel bedacht, de rest koste meer moeite. Iedereen at met smaak, Hans seinde “spruiten”, ik seinde “ja” terug. Maar goed dat hij zijn mond net leeg had, anders had hij zich vast verslikt van de schrik en de schik. Kerrie? Vroeg hij hardop. En na mijn bevestiging vond Hans de spruitenstamppot minder lekker dan dat hij het even daarvoor vond.
Na het eten verklapte we het laatste geheime ingrediënt. “Ah neeee, oh bah, echt spruiten?” Vooral Gijs keek mij met grote verschrikte ogen aan “Zeg de waarheid, zaten er echt spruiten in?” Sorry zoon, ik sprak de waarheid.

Gijs voelde zich genept en beetgenomen, en dat werd er later die week niet beter op. De kinderen hielpen koken. Gijs en Pien sneden champignons voor in de nasi. Geen idee of dat in de nasi hoort, ik had toevallig nog een half bakje staan. Gijs waarschuwde mij dat hij dus echt geen paddenstoelen ging eten. En ik haalde mijn schouders op: “dan vis je ze er maar uit” Nasi wordt bij mij altijd een ondefinieerbare brei waar ik graag veel groenten in verstop.  ondefinieerbaar doch smakelijk en met satésaus erover zie je toch niets meer van de brei. Gijs vergat de champignons eruit te vissen, want ze waren niet meer te onderscheiden van de rest.

Na de nasi zei ik triomfantelijk tegen Gijs: “Hahaaa, nu heb je toch mooi paddestoelen gegeten” En och, ik zag het aan zijn gezichtje, ik herkende het moment dat het tot hem doordrong dat hij mij dus echt noooit meer gaat vertrouwen als het om eten gaat….