Verspilde moeite??

FB wat gij niet wiltSpeel niet met je eten, eet je bord leeg, zit niet te miemelen, doe niet zo ondankbaar en eet! Want die kindjes in Afrika, die zouden heel erg blij zijn met een bord eten. Want de kinderen in Afrika hebben namelijk heel veel honger. Want in Afrika is niet zoveel eten als hier in Nederland. “Nou, laat die kinderen in Afrika die vieze broccoli maar opeten.” Die vlieger gaat nooit op natuurlijk, moeder ratelt door.
Hier klinkt een echo uit het verleden van velen.

Het zit er bij mij goed ingebakken, merk ik als moeder. Opvoeding heeft blijkbaar zin. Regelmatig herhaal ik dit riedeltje, en klinkt de echo van het verleden luid en duidelijk bij ons aan tafel. En met diezelfde regelmaat hoor ik mijn eigen echo uit datzelfde verleden: “Jahaaahaaa” (met daar achteraan het ietwat nieuwerwetse en waarschijnlijk ondertussen ook al weer ouderwetse “duh”).

Waterkranen, ook zo iets. Hoelang moet dat nou open staan om even een glaasje water te pakken? Soms uitgebreid lang, uiteraard wijd open, het liefst loop je dan ook nog even weg. En daar klinkt mijn riedeltje over het arme kindje in Afrika dat uren en uren moet lopen naar de waterput om een emmertje water te halen waarvan ze met een hele familie moeten drinken, handen wassen en eten koken. “Hoever dan mama?”. “Van hier naar school en weer terug” “Gossss, dat is echt ver. Dat vind ik niet leuk voor die kinderen”. Luus is geraakt door het wereldleed, zet een bak water op haar hoofd, oefent met lopen, komt net een meter ver en haalt een nat hoofd. Ja, het is echt zielig.

Gijs, nuchterder van aard en altijd oplossingsgericht reageert met een: “Nou ja, dan moeten ze ook maar dichter bij de put gaan wonen”

Ik was er fel op, dacht ik, maar ja zoals vaker ontdekte ik dat ik minder principieel ben dan dat ik zelf denk. Er ging nog best veel ongebruikt de prullenbak in. Chaos in de pan hielp mij bij bewustwording. Maar ook de nieuwe onderneming van Bart Jan, mijn broer: FoodRescue [FoodResceu steunt, zoekt & regelt oplossingen voor eten wat over is.]. Fijn om aan mee te werken, ik kan er een behoorlijk ei in kwijt door de website op te zetten, mee te denken en te tekenen. Ik word er blij van en het zet mij tot nadenken. “hoe ga ik met onze restjes om?” De gedachte over onze restjes sudderde even door maar ik zag het licht echter pas echt goed toen ik van Hans de volgende opmerking kreeg: “Voor iemand die zo veel met FoodRescue bezig is, gooien wij toch nog aardig wat aardappelen in de groene container”. Met klinkende slag viel hier een kwartje terwijl ik in gedachten mijn moeder hoor zeggen: “Verbeter de wereld, begin bij jezelf”. 

Dat bracht mij tot de volgende uitdaging en sinds kort draag ik in huiselijke kring mijn eigen steentje bij: beter kijken naar mijn voorraad, niet wachten tot iets zover over datum is dat het wel weg moet, maar kijken wat ik ermee kan. Groenterestjes gingen al in de saus, grote kliekjes in de vriezer, maar er bleef nog genoeg over. Moeilijk is het eigenlijk niet eens: er kan heel veel in de soep, mijn moeder gooit echt alles wat over is in de soep: van nasi tot een restje hutspot, haar soep is overigens altijd lekker! Voor wat betreft de aardappelen: ik gebruik sinds kort een dunschiller en schil gewoon wat minder. It’s so easy….

Brood, daar was ik al langer over aan het nadenken. We eten ongeveer 1 brood per dag met z’n vijven. De kapjes, het is niet eens dat we er echt niet van houden, maar ze blijven wel altijd liggen. Het idee, gepikt van Bart Jan, dat twee korstjes op elkaar het zelfde is als een bolletje werkt niet. Wat gek hè, dat mijn kinderen ondertussen niet meer alles klakkeloos van mij aannemen als het om eten gaat.
Een speltbrood kost al gauw €3,00, dus tel uit mijn winst als ik de kapjes weet te redden van de container. Naast dat het ook nog eens zonde is om het gewoon weg te gooien, vind ik het een leuk om een goede bestemming te vinden voor de kapjes. Het konijn krijgt eens een kapje, de hond lust er jammer genoeg geen brood van. Dus er blijven kapjes genoeg over waarvan ik de laatste tijd paneermeel maakte. Brood drogen en vermorzelen. Even door de zeef en vervolgens gebruik ik het om onze eigen schnitzels mee te maken. In de winter erg gemakkelijk: leg het brood boven de kachel, of misschien wel gewoon op de verwarming, en het droogt vanzelf. Maar ja, je kan je het vast wel voorstellen: nog even dan zit ik met bakken vol paneermeel en geen zin om elke dag schnitzels te eten…

Dus er moest wat anders komen. Denkend over brood kwam ik in Italië terecht. Crostini! Ik ging aan het uitproberen: Brood in blokjes snijden. Olie mengen met kruiden (Italiaanse kruiden of knoflook-peper-zout). In de oven, ik kwam uit op 75graden als beste temperatuur, tot het goed gedroogd is en wij hebben een lekkere snack! Lekker?? Ja, de kinderen smullen ervan! Vijf vliegen in 1 klap: geen gedram van moeders dat de kapjes opgegeten moeten worden, geen bakken vol paneermeel, non-spil, geen brood in de container en ook nog eens iets wat de kinderen lekker vinden (oh ja, ik ook! Hans niet….)

Op het gevaar af dat niemand hier ooit nog wil eten: Wat over datum is gaat niet per definitie weg, even ruiken even proeven en kijken en dan weet je wel of de houdbaarheidsdatum terecht is. Bij vlees ben ik in dat geval argwanender dan bij yoghurt of droge producten. Een fabrikant houdt natuurlijk een ruime marge aan om claims te voorkomen. Leven in de marge is leuk, toch?

NB 1, 2 en 3:
Meer weten? www.FoodRescue.nl
Crostini recept: www.chaosindepan.nl/crostini/
Schnitzel, recept: volgt binnenkort

 

<

p style=”text-align: right;”>Vorig bericht: Chinees

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *