Wij zijn afzetters
Ja, je leest het goed, wij zijn afzetters! We zetten onze kinderen af op school of bij een sport. We zetten omama af bij de sauna, we zetten mijn zus af bij de trein. Financieel hebben we nog nooit iemand afgezet. Maar de vorm van afzetten waarbij we onszelf het meest in de weg zitten is het huishoudelijk afzetten. Alle vijf hebben we hier mee te maken: als ik eten kook, gebruik ik messen, snijplanken, pannen en al wat meer. Het gereedschap wat ik gebruik zet ik van me af. Niet zo handig, je kunt het beter direct even in de vaatwasser zetten of afwassen en opruimen. Als de kinderen ergens mee spelen zetten ze dat waarmee ze uitgespeeld zijn van zich af, en wij stappen er vaak vrolijk overheen. Hans pakt wat lekkers uit de kast, maakt de zak leeg en zet de verpakking van zich af. Resultaat is dat we vaak achter de feiten aanlopen, over diverse afgezette zaken heen stappen of opruimen wat al eerder opgeruimd had kunnen worden.
Wat we echter niet van ons af kunnen zetten is het vele vervelende nieuws wat we om ons heen horen, in familie-, vrienden- en kennissenkring. Het stapelt zich op en ineens is het teveel. Voordat ik er de brui aan kan geven, doe ik wat ik in mijn geval het beste kan doen. Ik begin alle feiten waar ik al even achterna loop op te ruimen, dat wat we letterlijk van ons afgezet hebben komt weer op de plek terecht waar het hoort te staan. Het lijkt werken op de cm2 en het schiet niet op, een uur later is de fruitmand, koelkast en omgeving opgeruimd en schoon. Uiteindelijk maar een m2 die eruit ziet zoals het hoort. Maar het tempo ligt hoog, ik heb de tijd nodig om mijn gedachten te laten gaan, en dat gaat het beste als ik in beweging ben. Dus ik poets. Aan het einde van de dag is het huis opgeruimd en is er veel schoon. Het was qua huishouden een productieve dag. Drie kinderen, een man en een hond later, en er is niets meer van te zien. Waar ik me een uur daarvoor nog afvroeg waarom er nooit iemand hier op visite komt wanneer het er zo spik en span uitziet als nu, bedenk ik me nu dat ik blij ben dat we geen visite verwachten.
Ook het eten lijdt eronder. Ik heb de neiging om alles op te eten wat er is en ook mijn kinderen alles te geven waar ze zin in hebben. Maar ik merk dat de laatste weken nut hebben gehad. Er is steeds minder in huis met teveel suiker, te veel witmeel en te ongezond. Het nieuwe eten begint te zakken, naast het laat-maar-gaan gevoel, weet ik ondertussen steeds beter wat ik wil/wij willen met eten en wat niet. Desondanks is er nog genoeg in huis wat ik niet maar zo wil weggooien en wat we nog op moeten maken. Voor een aantal producten moet ik nog een bestemming zoeken, eten in de prullenbak gooien heeft niet direct voorkeur. Maar een groot gedeelte kan echt nog wel door ons gebruikt worden. Vanavond en eerder deze week al, wordt er opgemaakt! In de koelkast liggen rode bieten. Rode bieten, zoals mijn moeder ze maakt, heerlijk, ouderwetse kost en voor ons allen een feestje om te eten. En ik ontdek dat we het eten wat we eerder aten echt niet allemaal overboord hoeven te gooien. Weinig ongezonds aan deze maaltijd. Al zou je kunnen nadenken over het zetmeel in de aardappelen en de GI van rode bieten. Maar ik kan en ik wil niet over alle aspecten van het eten nadenken, anders kan je uiteindelijk niets meer eten.
Rode bieten dus. Gekookt en ontvelt rasp je de bieten. Je fruit een ui, je bakt spekblokjes. Bieten erbij en een scheut azijn en even doorbakken. It´s so simple! Met aardappelen en een gehaktbal is dit een van de best gegeten gerechten hier. De meiden eten het liefst rode bieten en laten dan de aardappelen links liggen. Luus vraagt of ze alleen bieten mag eten. Natuurlijk meid! Gijs die eet sowieso slecht met het warm eten en is meer een broodeter, maar eet zonder mopperen van de rode bieten. Hans is blij! Weinig nieuws en vreemds aan het eten de afgelopen week.
Dat we geen nieuw gerecht op tafel hebben gehad, en dat we nog steeds op zoek moeten naar het lekkerste brood, de alternatieve ontbijt en lunch gerechten: Dat zet ik maar even van mij af.
En volgende week…. Gaan we gewoon weer op de nieuwe voet verder!