Eerste hypo
Onze Pien heeft last van schommelingen. Schommelingen in de glucose wel te verstaan. Toen ze begin juli 2013 uit bed kwam was ze slap en hangerig. In het begin, daarna werd ze apathisch, ging ze overgeven en viel weg. Dokter gebeld en hup, de medische molen in. Aangekomen bij het ziekenhuis, was ze behoorlijk opgeknapt van een flesje vreselijk zoete Fruit shoot. Maar haar glucose zat op 2.4, dit moet tussen de 4 en de 8 zitten. Niet goed dus, een lage glucose terwijl ze al ontzettend opgeknapt was. Hoe gevaarlijk laag was het op het slechtste moment?
Onderzoeken volgden met geen duidelijke uitslag als resultaat. Alles is tot nu toe goed, al wachten we nog op de laatste bloeduitslagen van de vastentest die ze half november moest ondergaan. 24 uur niet eten onder controle, en dan maar kijken wat de glucose doet. Die zakte na 18 uur, en bij 22.5 uur zat het op 3, het kritieke stoppunt wat ze aanhouden in het ziekenhuis. Ondertussen werd er telkens weer bloed afgenomen. Positief was dat ze na 20 uur wel wat reserves ging aanspreken en dat we nu het hele proces heel bewust hebben kunnen meemaken en symptomen sneller kunnen herkennen. Dat betekend dat wij Pien beter in de gaten kunnen houden en in kunnen grijpen als nodig. Negatief was dat een gezond persoon minimaal 24 uur zonder eten kan zonder dat de glucose daalt. Dus er is iets aan de hand, maar wat??
Wat mij verwonderde van het ziekenhuis is dat het onderzoek zo eenzijdig is. De kwaal wordt bekeken, maar er werd nooit tegen ons gezegd dat men naar ons leven en onze eetgewoontes wou kijken. Sterker nog, bij binnenkomst kon Pien kiezen uit choclademelk, fristie of pakjes vruchtendrank. Vreemd in een ziekenhuis waar je komt om gezond te worden.. Als voedingsadvies kregen wij mee: vanille vla en maizena geven voor het slapen gaan. Onze kinderen standaard elke avond vanillevla geven? Vol met suiker, kleur en geurstoffen? No way. Volgens mij zorg je dan eerder voor afbraak dan voor opbouw. En daarmee hield het advies van het ziekenhuis op. Wij hebben aangegeven dat wij vinden dat men hier tekort komt, maar werden niet gehoord.
Mijn eerste gevoel was: Het zit hem in het eten. Net als iedere moeder doe ik mijn best en probeer ik mijn kinderen het beste te geven. Maar net zoals zoveel moeders ben ik naïef. 20 jaar dieet ervaring en opgegroeid bij een moeder die echt goed kookt met voedsel wat zoveel mogelijk rechtstreeks uit de tuin komt. En toch weet ik niets van eten. Zoals zovelen van ons kook ik wat er in de supermarkt ligt en wat heel gemakkelijk is. De eerste stap was: Suiker eruit, zakjes en pakjes weggooien en witbrood deleten.
Nu een half jaar later blijkt dat niet genoeg en daarnaast is de zoetigheid er weer ingeslopen. Nu aan het begin van Decembermaand feestmaand is het helemaal hommeles. Op de speelzaal, op de straat, bij anderen en bij ons staat het bol van de lekkere dingen. Het ligt voor het grijpen en Pien grijpt en eet graag van al die lekkere dingen.
Pien heeft twee weken geleden de vastentest in het Radboud ziekenhuis gehad en kreeg daarna buikgriep. Ze blijft hierna maar op en neer gaan lijkt het. Weinig energie, ontzettend hangen, klagen over zere benen en buikpijn (blijkbaar krijgt ze zere benen en buikpijn als de glucose zakt ontdekte we tijdens de vastentest). Bij ons rinkelen wat alarmbellen.
Maar ja, wat dan?? Biologisch koken.. niet ons ding. Vegetarisch, met 4 vleesmonsters en de overtuiging dat vlees bij de maaltijd hoort, niet ons ding. Koolhydraten eruit?? Nee, lijkt mij niet. Hans kan zo bijgeschilderd worden bij de aardappeleters. Nou ja, qua aardappels dan, niet qua looks.
Dus nu op zoek naar een leef een eetgewoonte die bij ons gezin past. Met de voeding die voorhanden is. Een balans vinden in dat wat we nodig hebben en heerlijk vinden. Tips en ideeën zijn ontzettend welkom.
Omdat ik weet dat ik niet de enige die met deze vraag zit of komt te zitten, deel ik onze zoektocht naar ons juiste balans. Maar ik deel hem ook omdat ik met schrijven de zoektocht leuker maak. Ik hou niet van koken, maar wel van schrijven. Mooi balans toch?
Let wel: dit is onze zoektocht. Geen lichaam, geen gezin is hetzelfde. Ik zal vertellen wat voor ons werkt en wat niet. Wat onze bevindingen zijn, wat we meenemen in ons leven en wat we verwerpen. Het is echter onze mening, ons leven. Je bent van harte welkom om mee te lezen en mee te praten, jouw mening is van harte welkom.