Weekend vol gezelligheid

Je zal ons echt nog vaak genoeg tegenkomen met een biertje in de ene hand en wat te eten in de andere hand. Natuurlijk, geen bier voor de kinderen, wel wat lekkers te drinken of te snoepen. Niet te vaak maar toch, je bent op een verjaardag, je gaat op visite. Dat moet kunnen, want we zijn tenslotte op zoek naar een gemiddelde, dat houdt het voor ons alle vijf leuk! Tot nu toe hebben we een aantal relatief eenvoudige dingen hier thuis gewijzigd: ander brood, geen witmeel-producten meer, weg met de pakjes en zakjes, geen tot weinig kunstmatige stoffen in ons eten en al wat meer. En zoeken naar alternatieven voor dat wat we eigenlijk te lekker vinden om te laten staan. Met het grootste gedeelte wat er in de supermarkt ligt kunnen wij niet meer uit de voeten, maar er is zoveel wat juist zo lekker is. Buitenshuis is het anders. Daar waaien we mee met de wind die daar waait. En daar kunnen we dan ook af en toe eten wat er is zonder na te denken. En daar genieten we dan ook driedubbel van.

En natuurlijk krijgen we de nodige opmerkingen! En dat maakt het ook leuk, het opent gesprekken en we krijgen opmerkingen waarom we smakelijk kunnen lachen. Zo roept moeder M op school bij het zien van Gijs zijn 10-uurtje: ˵Zelfs de koekjes bij jullie zijn gezond˝. Inderdaad: eigengebakken pindakaaskoekjes. Natuurlijk is er genoeg te koop aan koekjes. Kijk maar eens in het ˵Smaakt-vak˝ in een aantal supermarkten, de bakker heeft steeds vaker spelt-koekjes met weinig toevoegingen en ik ben sinds kort ook vaste klant van de natuurwinkel voor koekjes, loly´s en drop. Maar het lijkt erop dat ik bakken en koken steeds leuker vindt, dus we bakken vaker zelf.

Afgelopen weekend hadden we een soort van vuurdoopje: Een weekend vol feestjes en gezelligheid. Natuurlijk had ik kunnen bedenken dat daar ook veel eten en drinken bij komt kijken. Ik vertrouw er maar op dat we met ontbijt en lunch thuis genoeg basis bieden voor de rest van de dag. Het mooie aan het weekend was dat we konden zien dat het voor Pien geen probleem is om af en toe te eten en te drinken wat er voor handen is.

Mij koste het iets meer moeite, omdat ik ergens nog wat onzeker ben over ons idee om thuis een stevige basis qua eten te hebben en buitenshuis niet te zeuren en laten gaan. In gedachten ben ik dan aan het schipperen en denken. Ik vind het vervelend om en publiek de etiketten van een pak even door te nemen en mijn kinderen te weigeren wat voor het grijpen staat. Bij mijn ouders in de keuken doe ik het dan toch en als ik zie dat er in Chocomel Light druivensuiker zit (wat een korte energiestoot geeft) en in Chocomel gewoon suiker en geef ik Pien een bekertje Chocomel, bewuste keus en bewust niet al te veel over nagedacht, gewoon maar even laten gaan. Haar oma is tenslotte maar 1 keer in het jaar jarig. Bij een vriendin kwam ik het pakjes-fenomeen tegen. Mierzoete, gekleurde en geurende pakjes drinken. Voor de kinderen één van de leuke dingen van een verjaardag, naast de taart. Tja, ik heb natuurlijk niet alle pakjes uitgebreid doorgenomen en kan er weinig zinnigs over zeggen, maar ik sta er argwanend tegenover. Het komt op mij over als een klein pakje vol troep: geur-, kleur-, smaak- en zoetstoffen en e-nummers. Om nou niet direct door te slaan, negeer ik af en toe mijn eigen ideeën en gedachten. Tenslotte is het hier ook feest. En toch ben ik blij dat Pien voor appelsap kiest, niet de pure appelsap, maar toch. Naast de pakjes is er heerlijk gesmuld van kaas en komkommer. Dus gemiddeld gaat het wel.

Gelukkig kom je in een weekend als deze ook wel weer mensen tegen die alles weten te neutraliseren. Wanneer wij bij vrienden binnenkomen worden we ontvangen met een hartelijk: ˝Zullen we de biologische kastanjes voor je in de frituur gooien, of heb je liever wat gebakken bloemkoolroosjes˝. Ik bof, ik drink rode wijn. Daar kunnen ze weinig over zeggen, maar Hans wordt nog wel gevraagd of hij niet liever wat biologisch bier wil. Als het erg gezellig is en wij al te lang blijven zitten <ondertussen is het etenstijd> wordt ons verteld wat er aan eten gemaakt kan worden: patat met snacks, broodjes shoarma. De biologische kastanjes en bloemkoolwortels zijn op. Gelukkig is de frituurvet wel biologisch! Ach, het eten na de middag raakt dit weekend toch kant noch wal, het is gezellig en we hebben een drankje op. Laten we het maar doen. Hans roept voor de volledigheid nog wel even dat het geen weekend voor het blog is. Maar het weekend was leuk en qua eten interessant genoeg om over te schrijven. Rome is ook niet op één dag gebouwd. Radicaal omgooien zien we niet zo zitten, het moet wel reëel en leuk blijven.

En we zien inderdaad het hele weekend een blije, vrolijke en fitte Pien. Dit meten we eerlijk gezegd niet, maar we kennen ons meisje onderhand. Het is fijn te zien dat het nieuwe eten blijkbaar goed uitpakt. De maandag gaan we er weer vol tegenaan. Brood eten blijft een issue bij Pien. Ik begin het idee te krijgen dat ze er gewoon niet van houdt. Ook niet van yoghurt of pap. Vooral op de dagen dat ze naar de speelzaal gaat heb ik daar moeite mee. Ik heb geen zicht op haar als ze niet thuis is, en het voelt veiliger als ze gegeten heeft voordat ze hier thuis weggaat. En ik betrap me erop dat ik haar bijna wil gaan dwingen om te eten. Misschien moeten we het toch meer los gaan laten.  Gelukkig lust ze altijd nog fruit. Dus we zoeken verder naar dat wat zij en wij lekker vinden.

Voor maandag staat Chili Con Carne op het menu. Hans heeft geen live facebook bij de hand als hij aan het werk is, dus hij is de enige in NL die nog niet weet wat we gingen eten. Ik heb een hele grote pan gemaakt en een poging gewaagd een foto te maken voor bij het recept. Hoewel het heerlijk was, is een foto maken van Chili Con Carne geen goed idee. Daar moet een food stylist bij komen <jep, dat is een vak>. Op het moment dat ik met het fototoestel in de weer ben, kijkt Hans door het raam en hij zet zich schrap. Bij het zien van het fototoestel verwacht hij alweer een uitprobeersel. Zijn aardige opmerkingen en flexibiliteit qua doen of het lekker is, zijn voor dit moment uitgeput. Op het ergste voorbereidt kijkt hij dan ook in de pan en hij is verrast. Heerlijk Chili Con Carne! Daar waar hij een paar maanden geleden de verse-eigengemaakte-komt-niet-uit-een-zakje-Chili con carne alleen maar lekker vond na een paar biertjes, schept hij vandaag zelfs twee keer op. Was het de opluchting? Of was het echt lekker?

De dag daarna een groot compliment van Hans: Omdat ik de kinderen altijd vertel dat je iets tien keer moet proeven voordat je kan zeggen of je iets al dan niet lust, heb ik weer de bloemkool met citroen gemaakt. Eigenbelang, want ik vind het lekker! Dit keer heb ik minder citroen gebruikt. Man en kinderen zijn niet bijzonder enthousiast. De kinderen mogen de bloemkool ruilen voor rauwe wortel (ook al niet lekker…). En Hans eet bloemkool. Minder citroen heeft effect, want na een paar happen hoor ik naast mij: ˵Je gaat vooruit vrouw˝